van woestijn naar Todra-kloof

De tweede dag in de woestijn. M'barak onze begeleider wordt war spraakzamer. Hij heeft een Malinese moeder, daarom is hij zo pikzwart; zijn vader is wel een nomade. Wat opvalt is dat de jongens hier allemaal geweldig hun talen spreken, Engels, Italiaans, Spaans, en ze kunnen daarmee echt communiceren. Gewoon opgepikt van de touristen Knap hoor. Met Nederlands komen ze helaas net verder dan Allemachtig Prachtig. Dat domme gebrabbel begon Bas zodanig de keel uit de hangen dat hij als een Don Quichotte gaat uitleggen waarom dat zo vreselijk dom is. Ze snappen er niks van natuurlijk maar al die discussie is wel goed voor het Frans van Bas hahaha. Het ontbijt in de woestijn is krek hetzelfde als overal in Marrokko: brood, jam en thee. Elke ochtend. Ik zou best een plakje ham lusten. Maar wat wel behoorlijk erg is: er is geen KOFFIE. De tocht naar de Black Desert duurde 3 uur, met maar een kleine stop: Bas kwam met kromme pootjes van ze n rijdier en dat levert dan weer een mooie foto op. Heerlijke salade gegeten in de bedoïnetent; iets wat ze zelf waarschijnlijk nooit eten. Kleine sïesta gehouden. De omgekeerde wereld want de Italiaantjas deden niet mee. De blondste ervan, Phillipo, doet me erg aan Nico denken. Er is ook nog een Gaz en Jack. Ze zitten schrijlings op de kameel en na een uurtje gaan ze te voet verder. Terug naar ons overnachtingskamp hebben ze helemaal gelopen, op een gegeven moment waren we ze kwijt en zaten ze ineens bovenop een enorme duintop. M'barak vertelde ons dat hij ze in no time terugvindt als ze verdwalen. Voor ons is dat zo onbegrijpelijk...
In het kamp leken er nog 2 Koreanen, 2 Duitsers en 2 Spanjolen bijgekomen. Samen met hun begeleiders werd het een gezellige groep. Na het eten vuurtje gestookt met de bijbehorende muziek (trommels) en verhalen (mopjes van M'barak die leuk werden door ze n grappige Engels). Nog even naar de sterren gekeken -de maan is bijna vol dus erg donker wordt het niet- en dan op tijd tussen de dekens. Buiten ging het nog even door want onze hash-rokende Italiaantjes kregen gezelschap van de Spanjolen: die lustten er ook wel pap van.
Best geslapen, de volgende ochtend waren we in no time terug in Merzouga. We werden echt heel warm onthaald door Abdul, hij vindt ons duidelijk zeer speciaal want met de andere gasten doet hij niet zo. Eerst koffie, koffie en nog eens koffie. Daarna ontbijten, douchen en de was doen in een tobbe met wasbord. Heerlijk hollands. Er is hier genoeg water, soms maar een meter diep. Die plekken vinden ze nog met een wichelroede!
Lekker samen op het dak zitten kletsen. Bas smeert zich helemaal niet meer in want je verbrandt toch niet, onvoorstelbaar gewoon.
We kregen een andere kamer, nog mooier, maar met een dramatische kraan en om een uur of tien s avonds gaf de generator het op dus gingen we verder met kaarslicht. Geweldig.
Het volgende plan was naar een kloof om te wandelen. Abdul heeft een vriend in Tingher in de Todra kloof met een heel mooi Riad. Hij reist met ons mee. Maar eerst nog even wandelen in de woestijn. Op de terugweg pikten we zo hier en daar wat rommel op. Toen we daarmee aankwamen konden we helemaal niet meer stuk.
De reis naar Rissani ging weer per 4WD, daarna de bus naar Tenerhir en toen met de taxi naar Dar Ayoud. Wat een immense wereld hier. En al die aardse kleuren. De kasbah gaat helemaal op in de rotsen, allemachtig prachtig. Vandaag is alles gesloten want de koning is jarig. Het is maar goed dat Abdul met ons meereist want bijna geen taxi rijdt er, geen restaurant dat open is. hij heeft natuurlijk contacten dus eten we onderweg brochette van koeielever met iets anders ik weet niet wat en ik wil het ook niet weten....
De vriend van Abdul heet Adnan en heeft werkelijk een verschrikkelijk goede smaak. Overal kleden, kussens, gezellige verlichting en een machtig mooie kamer met uitzicht op een rivier met tuin. Alleen....Bas zag een probleem. Toen hij dat op zijn eigen, bedachtzame manier aan de mannen meldde zag je ze verstijven; oh, een probleem...help....zouden we het samen kunnen oplossen????? Het probleem bleek dat extra bed, wie moest nu waar slapen. De mannen konden de grap zeer waarderen en vanaf dat moment heet Bas dus Ali Baba. Het ijs was gebroken en waren al bijna familie.
De wandeling door het dorp was wel een beetje ongemakkelijk want ik geloof dat we de enige touristen zijn. Bovendien is iedereen vrij vanwege dat feest van Mohammed de zesde. Spectaculair feest hoor. Op ze n paasbest aangekleed zitten de vrouwen recht op een braakliggend terrein. De mannen zitten dan dus links. Verder niks. Rihting kasbah, wat verlaten bleek dus konden we nu proberen uit te vogelen hoe zo'n bouwwerk in elkaar steekt ( er waren heel wat ingestort delen waardoor je enigszins de structuur zag) Ernaast was een hotel met natuurlijke palmeria. Heel ingenieus zijn de bevloeïngssystemen. In de rivier de Ziz even mijn schoene schoonspoelen. Bas liep alvast door. Niet zo slim...laat Gerda nooit alleen want ze verdwaalt du moment. Dit was maar een heem klein verdwaalmomentje maar wel een waarschuwing. Verdwalen maakt hongerig maar toch smaakte het eten niet. Toen Bas ons obertje vroeg of ze misschien zonder zout koken vertelde hij dat sommige gasten dat lekker vinden. Toen Bas doorging en het advies gaf toch iets toe te voegen omdat dat de zmaak ten goede komt ( eens een adviseur, altijd een adviseur) was de hartelijkheid helemaal en totaal uit het berbertje verdwenen. Toen we even later advies vroegen voor een mooie wandeling, en ik daaraan toevoegde graag mogelijk zonder gids begon hij zelfs een beetje te schelden. Kwaad dat'ie was! Bas probeerde het nog met praten maar zonder resultaat. Zodra Adnan in zicht kwam probeerden we het via hem te bespreken. Hij begreep ons niet echt, het ging niet om de manier van opdienen zoals hij dacht maar meer een mentaliteitskwestie maar dan merk je toch de taalbarriere en cultuurverschil. We hebben wel de hele avond met Adnan zitten kletsen en voor morgen hebben we een afspraak om samen met hem naar de hammam te gaan.