Van Todra kloof naar Marrakech

Het ontbijt in Riad Dar Ayour:smakeloos brood, opgewarmd of zo, heel klef, jam uit een potje, bakmargarine en als hartige hap tot overmaat van ramp "le vache qui rit" in portieverpakking. Ik ben blij dat ik eindelijk iets heb om over te zeuren want verder is alles hier prima) We werden bediend door wat vage dorpsfiguren: volgens mij zijn we een beetje te vroeg uit de veren. Toen Adnan zich uiteindelijk meldde en wij een internetcafe vroegen- het wordt nu toch echt tijd de komende slaapplaatsen te regelen want het wordt al lastiger- mochten we van hem op de eigen computer. Wat een heerlijkheid, een goed werkend apparaat met leesbaar toetsenbord ( de taalfouten in me n vorige mails zijn me een doorn in het oog maar begrijpelijk als je ziet waarmee je moet werken). Wij aan de slag. Drie!!!!uur later eindelijk een Riad in Marrakech gevonden voor een redelijhke prijs. heb Adnan ook nog even de Schuttevaer laten zien en wat privé fotos van Nico, Mark en zo. En dan merk je hoe goed we het hier hebben. Als je probeert uit te leggen dat wij echt niet zo rijk zijn in Nederland, eigenlijk heel gemiddeld....maar ja, vergeleken bij hen is het toch echt heel luxe allemaal.Als Bas bijv. verteld dat dit zijn eerste vakantie is in 5 jaar......Zij gaan helemaal nooit op vakantie. Onvoorstelbaar.
Na het hotelgebeuren de lange, lange wandeling begonnen door de Todra-kloof.
Het begin was koud en winderig, soms werd je bijna weggeblazen als je de hoek om kwam. weggeblazen! Het lijkt Enkhuizen wel. In de loop van de middag werd het steeds aangenamer. Langs de hele kloof loopt een riviertje dat soms plotsklaps verdwijnt, en dan ineens is het er weer. Wonderlijk. Ik heb nog even een slokje geproefd want het zag er wel helder uit. (later zag ik een enorme drollenkolonie uit de afvoer van een hotel maar Bas heeft ergens gelezen dat die na 500 meter al totaal uit elkaar gevallen zijn...mmmm). In de middag zag je steeds meer bergbeklimmers in de weer met haken en ogen, piekerend en peinzend waar ze nu de volgende stap het beste kunnen plaatsen...met veel moeite wordt elke meter bedwongen. Bas vindt het wel een interressante sport maar ik vind er natuurlijk nix an met me n hoogtevrees! Meer dan vermakelijk vond ik het dus ook dat we even later een hele kudde geiten tegenkwamen; een stuk of wat waren de bergwand opgestapt om zo hier en daar wat te grazen; dubbel zo hoog dan die arme mensjes met hun haken en ogen. Hahaha.
Na een uurtje of drie kwamen we bij een soort kasteel, daar hebben we thee gedronken en toen weer terug. Echt lekker moe kwamen we krek op tijd om met Adnan naar de hamam te gaan. En hij had een verrassing voor Ali Baba!
Die mocht uit twee vervoermiddelen kiezen en mocht ook rijden. Bas vond het natuurlijk geweldig, maar Adnan vond het helemaal fantastisch gaaf te gek. Yoe are the chef now. Is good, Ali Baba is the chef. Ik moest even slikken hoor. Met al die afgronden -we zitten bovenop die kloof-ben ik bepaald niet blij maar het ging goed, we kwamen heelhuids aan. De mannen gingen links naar binnen, ik schoof rechts de hoek om. Er waren een stuk of wat vrouwen die wel heel vriendelijk lachten maar waar geen communiceren mogelijk bleek. Ik begon me maar eens uit te kleden. Gelukkig kwam er net op tijd een meidje aan die me met gebaren e.e.a. duidelijk maakte. Ja, de onderbroek blijft aan. Ja ik wil ook wel een massage. Ja,daar hoort een plastic zakje bij met een soort groene zeep, en een ruwe handschoen. Die massage is dus gewoon een schuurbehandeling. Maar wel erg lekker. Helemaal warm, schoon en fris kwam ik buiten. En dan maar wachten op de jongens. Ik liep maar eens een rondje om het eerste huizenblok. Helemaal in stijl met de handdoek om me n hoofd geknoopt. Fatimah Couscous. Nog maar eens een wat grotere ronde om de buurt. Nog steeds in geen velden of wegen de jongens te bekennen. Geen moment voelde ik me ongemakkelijk of onveilig. Maar het werd wel saai. Ben ik maar bij de hamam gaan zitten. Er was nix te doen en daar ben ik niet zo goed in. Voor mijn gevoel úúúren later kwamen de jongens naar buiten. Bas weer achter het stuur, nu in het pikkedonker maar ik had teveel honger om me zorgen te maken- én ik zag de afgronden niet meer, ook prettig! Terug in de Riad waren er ineens behoorlijk wat gasten in het restaurantgedeelte van Dar Ayoud. Onbegrijpelijk met de kwaliteit van eten. Het voordeel was wel dat we een soort keuze-menu hadden.Na het eten had Adnan nog een goed idee. Hij troonde ons mee naar de catacomben van het Riad, daar waar het personeel zich verpoosd en de nacht doorbrengt, en daar gingen we aan de waterpijp. Deze avond was het appeltjes-rook-nacht. Een van de jongens vond het machtig interresant en bood Bas zijn hoofddeksel aan. Je weet dat Bas zelf zo n ding gekocht had van een meter of twee, maar deze was wel 10 meter! Die jongen wilde Bas helpen maar niks hoor, Vasse redt het zelf wel. Eerst nog lacherig, maar met stijgende verbazing zagen ze hoe die malle Hollander dat ding echt in bedwang hield. Ik had ondertussen wel kramp in me n kaken want dat ding was wit, en Bas begon er steeds meer uit te zien als een zwaargewonde stripfiguur. Er zijn foto s van gemaakt, met een beetje mazzel zet Bas ze er straks even bij.
En toen was het dan echt hoogste tijd om afscheid te nemen. Morgen afreizen naar Marrakech.Adnan gaat tot Quarzazate met ons mee, waar hij geloof ik een vriend ontmoet of zo.

Marrakech
En het gebeurde in die dagen dat zij een Riad betraden zo wonderschoon. De grote ontvangsthal met ruime wanden smaakvol gedecoreerd met de prachtigste mozaïken, afgewisseld met een sobere verftechniek van een werkelijk meesterlijke kunde. Overdadige banken, de kussens van een stof zo fijn. De slaapvertrekken als een sprookje met dekens, kussens, spreien en raamdecoratie zo prachtiig op elkaar afgestemd. Houtwerk van het mooist bewerkte cederhout.Een badvertrek zoals zij nog niet eerder aanschouwden; prachtige ronde vormen, in perfecte balans.
Om dit te vieren bestelden zij beiden een kostbare drank ( bier, 13 euro per blikje). En daar was het dat zij aantrok haar niemandalletje en hij daarop reageerde zoals bedoeld....

Maar ik loop op de zaken vooruit.
De busreis was goed te doen. Onderweg wordt er regelmatig gestopt om de benen te strekken of wat te eten. Vaak zijn er stalletjes. Er waren wel weer enorme afgronden maar de wegen zien er zeer betrouwbaar uit en ik heb geen enkel wrak in de afgrond zien liggen...dat helpt ook. Heel vermakelijk was nog te zien hoe een jong meisje tijdens het instappen op het platteland een sluier droeg, en bij het binnenrijden van de grote stad ging de sluier af en kon ze ineens met ons praten...Buiten het busstation stonden de taxi s alweer te popelen. Tachtig dirham vroegen ze...Afzetters. Maar ja, we waren toch wel moe. Zet de chauffeur ons voor de medina af met de routebeschrijving; links rechts, links.Al zeer snel waren er wat jochies die ons wel de weg zouden wijzen. Eerst wimpelden we ze af maar door de medina in Fez gewaarschuwd toch maar ingegaan op hun aanbod. Ze raceten met een rotgang allerhande grote en kleine steegjes door. Wat een zak die taxichauffeur, ons zomaar in de avond aan ons lot over te laten. We waren zeker 10 minuten onderweg! toen we eindelijk bij Riad Arocha aankwamen bleek dat Bas maar 5 dirham los in de zak had zitten. KWAAD waren ze, die jochies. Bonzen op de deur en CRIMINEEL roepen. Maar goed, wij waren binnen en de deur ging op slot. Nou ja, wat we toen zagen heb je hier boven kunnen lezen. De foto s zijn niet half zo mooi al dat het in werkelijkheid was.
De volgende ochtend troffen we 2 Spanjolen aan bij het petit-dejeuner. (brood, jam boter, pannekoekje en nu en heeeeel klein petieterig bakje yoghurt met corn flakes, mmmm smullen)Wat ben ik blij dat we alleen maar ontbijten in de Riads, het is werkelijk fantasieloos wat ze neerzetten. Het overige eten doen we buiten op straat. Heerlijk! Maar enfin, met die Spanjolen konden we het goed vinden. Henriko en Manuel. Daar hebben we de hele dag mee doorgebracht. Voornamelijk in zo n touristische bus gezeten met oordopjes in. Je kon onderweg wel uitstappen bij plaatsen die interessant leken zoals het Aquadalpark. Daar verpozen de Marrokanen ook ( wat mij altijd een goed gevoel geeft; ik zit niet graag tussen alleen maar touristen). Vanochtend wist ik niet of ik hier wel wilde blijven in deze stinkende stad vol auto s, brommertjes, paard en wagens, bedelaars en dronkelappen. Ook door de medina gaat dat hele gekkenhuis maar door.Door de prettige dag met de Spanjolen werd het wel aangenamer. Onze kamer was helaas al verhuurd, maar onze Riad-houdster had wel een vriendin in de medina. Bij deze Maria was het ook goed toeven, maar geen sprookje...
Vanochtend troffen we de eerste Nederlanders aan bij het ontbijt (brood, jam ,boter) Het waren jonge gasten - op onze leeftijd heb je dat natuurlijk al gauw- waar we echt ontzettend fijn mee hebben gepraat. Daarna richting cybercafé om het Hotel in Fez te boeken voor de laatste overnachting.