de bruiloft

Heel leuk, al die reacties op mijn verhaaltjes. En ik vind het ook fijn wanneer jullie er iets bijzetten over je eigen "dagbesteding".
Maar nu eerst: de bruiloft.
We waren er al op voorbereid dat het een traditioneel gebeuren zou worden want de bruidegom komt uit de conservatieve hoek, maar het feest werd gegeven bij de bruid.
Enfin, wij rijden richting opgegeven adres en rondom 8.15, geholpen door gehuurde straatverlichting en parkeerwachters parkeert Maria haar koekblikje. Door enorme verlichte bogen lopen we richting een sprookjesachtige overkapping van beige, donkerrode en gouden stoffen met indirecte verlichting. (terwijl hier alles, net als in Mexico, met spaarlampen en t.l.balken gaat). Honderden en honderden stoelen stonden opgesteld richting de verschillende "activiteiten". We werden welkom geheten door de zus van de vader van de bruid. Een hele aardige, benaderbare mevrouw waar wij wat antwoorden op onze vragen kregen. Je wilt natuurlijk niemand voor het hoofd stoten door iets te doen wat in hun cultuur heel onbeschoft is. Wat vooral Maria schokte was dat de moeder van de bruid er helemaal niet bij is! Die blijft thuis. Ongeveer een half uurtje later arriveerde de bruidegom en alleen mannen gingen hem ophalen. Hij was prachtig gekleed als een echte sprookjesprins, in zo'n jurk vol met juwelen. Het hoofddeksel, een enorme omgekeerde ui van bladgoud met naar beneden hangende gouden kralenketting ( zoiets als wat wij in de kerstboom hangen) zag er niet echt comfortabel uit. Het is hier kleine regentijd dus enorm benauwd. Je wilt hoogstens een klein dun tafelkleedje aan ( = pangi, ik heb er net een gekocht). Enfin, die bruidegom neemt plaats op een kleedje, samen zijn vader, toekomstige schoonvader en een priester. Daarna werd er met kerrie, henna, meel, gist, water, bloemetjes, vuurtje stoken en zo nog wat vergeten attributen een voor mij totaal onbegrijpelijk stuk opgevoerd. Eigenlijk mogen vrouwen daar niet bij zijn, maar ik kon op een achterafplekje toch veel zien.
Daarna kwam er een vrouwending.
Door een als vrouw verklede man werd er gedanst op traditionele muziek, terwijl de vrouwen om de beurt geld gaven aan bruidegom, bruidsjonker en een soort handlanger, dan met een kaarsje een keer of wat om het hoofd van de bruidegom, soort gooien met watjes en iets op ze'n voorhoofd deden. Er was niet echt veel animo voor deze ceremonies. Zowel bij het mannending als bij dit vrouwending waren er maar een paar actieve deelnemers. De overige gasten kletsten gewoon door en liepen de priester zowat omver!? Er waren ook eigenlijk helemaal niet veel gasten, vooral in verhouding tot de enorme overkapping en het aantal stoelen....wij dachten nog dat de meeste gasten wel zouden komen als de werkelijke huwlijksinzegening plaats ging vinden.
Oh ja, tussendoor werd er groepsgewijs gegeten aan lange tafels. Dan kwam er cateringpersoneel langs met verschillende gerechten in grote kommen en emmers, helemaal geen sociaal gebeuren. Ik heb tenminste niemand met de buurman zien praten.
Enfin, de huwlijksplechtigheid. Daarvoor was een prachtig klein tempeltje gebouwd.Daarin namen plaats: de priester, bruid (eindelijk kregen we haar te zien) bruidegom, vader van de bruidegom, vader en moeder van de bruid en wat zwagers. Nou, ik zat er klaar voor. Naast me zaten twee omaatjes die prima op de hoogte waren van alle rituelen. Daar kon ik af en toe wat aan vragen. Als we wat zagen tenminste. Want voor onze snufferd stonden twee professionele cameraploegen en een dikke fotograaf, die telde wel voor twee :). Als die een gaatje lieten vallen ging er doodgemoedereerd nog even een gast in het blikveld staan.Het grootste deel van de niet zovele gasten gingen overigens gewoon door met hun social talk, ook vlak naast het tempeltje.
Er werd weer heel veel gedaan met bloemetjes, vuur, kruiden, ze werden met een lint aan elkaar geknoopt, liepen zo wat rondjes, eerst zij voorop, dan weer hij. De bruidsjonker vond het welletjes en ging met ze'n gameboy aan de gang...
Om twaalf uur was dat klaar; een mooie symbolische tijd om het echte feest te beginnen. Dat vond de band ook. Ze maakten alvast het publiek warm in afwachting van het bruidspaar dat zich even ging verkleden, daarna nog gauw even de bruidstaart, de openingsdans en dan hup, allemaal de dansvloer op. Zelfs Harm was er klaar voor. Om half een ging de bar open - tot die tijd konden we kiezen uit gele, rode, groene, blauwe, paarse of witte LIMONADE. En maar wachten. Op de bruid. En wachten. En wachten. Ik denk dat het kwart over een was. Daar gingen ze de dansvloer op, weer in kleding totaal ongeschikt om erin te bewegen. Dat deden ze dan ook niet. Als je wat door de cameraploegen en fotograaf heen kon zien, en je lette heel goed op, zag je dat ze een rondje maakten. En dat duurde met gemak een kwartier....maar er kwam een moment dat de dans gedaan was. En dan denk je, overmoedig geworden door de drank: JA NU. Maar nee, nu schreden ze innig gearmd richting een paar gasten...En op dat moment sprak Harm de verlossende woorden: zullen we maar gaan.....Twee uur waren we thuis. Ik citeer Wim Schrama; ik had het niet willen missen maar doe het NOOIT weer.
Het is nu de volgende dag 17.37 en ik denk dat nu zo ongeveer de laatste taartstukjes zijn verdeeld.